پنهانم کن...

رها نکن!

روی شانه هایت

چشم هایم - این آویز گیسوانت را...

پنهانش نکن!

خنده هایت – این سینه ریزِعشق ورزی ام را ...

بانو ؛

مرا شاعر نیافریدند

تا ترانه ی طنازی ات باشم!

نقاشی نشدم،تا بومِ چشم های همیشه خمارت ...

عکاسی شدم؛ برای لحظه های بوسیدن... بوئیدنت!!!

رهایم کن!

سینه ریزی شوم ، گردن آویزِ لحظه های با تو

قابِ بوسه هایت!

عکسِ خمارِ چشم هات...،آنگاه :

پنهانم کن...از دسترسِ موزه های عشق !!